Μία φορά και ένα καιρό ανάμεσα από βουνά και θάλασσα βρισκόντανε ένα βασίλειο, το βασίλειο της Μαλάκουα. Το όνομα λέει η παράδοση προέρχεται από μία πηγή με "κακό" νερό που όποιος τόπινε έχανε το μυαλό του. Σε μία μακρυνή άκρη του βασιλείου, εκεί που το κύμα σμίγει με τ'άστρα, βρισκόντανε η με τείχη και κάστρα πλουμιστή πόλη της Ντορμίρης. Τα παλάτια της είχανε κατώφλια από χρυσό και πόρτες από ασήμι, τα καμπαναριά της τρυπούσανε τα σύννεφα και όταν χτυπούσανε οι καμπάνες τους οι νότες πλημμυρίζανε τους δρόμους και τις πλατείες προσπαθώντας θαρρείς να ξυπνήσουνε τους κατοίκους της. Γιατί οι κάτοικοι της Ντορμίρης ζούσανε το όνειρο της αιωνόβιας οχυρωμένης και ευδαιμονούσας πόλης τους. Οι δρόμοι σφύζανε από ζωή, παντού άκουγες μουσική, εδώ ένα φλάουτο, εκεί ένα πιάνο, πιό πέρα ένα βιολί, σε μία γωνιά ένας ζωγράφιζε και σε μία εκκλησιά πιό κάτω κάποιος διάβαζε την ποίηση του. Στο κέντρο της πόλης υψώνονταν ένα περίλαμπρο κτίριο, το Πανεπιστήμιο της Ντορμίρης, το σύμβολο του πολιτισμού της, το καμάρι των κατοίκων της.
Μίλια μακρυά, πέρα από τη φουρτουνισμένη θάλασσα και τις χιονοσκεπείς κορυφές των βουνών πάνω σε ένα μαλαματένιο θρόνο καθόντανε ο βασιληάς της Μαλάκουα. Δεξιά και αριστερά του βρισκόντανε οι αυλικοί και μπροστά του γονυπετείς κάποιοι επισκέπτες. "Σηκωθείτε" τους προστάζει σε τόνο φιλικό, "είσαστε άνθρωποι του πνεύματος, δεν σας αρμόζει η στάση αυτή". "Σας κάλεσα να έρθετε εδώ γιά να σας συγχαρώ γιά το εξαίρετο έργο που παράγετε, σαν δείγμα του θαυμασμού μου σας προσφέρω την στήριξή μου γιά την παραπέρα ανέλιξη σας". Με μία κίνηση του χεριού ο βασιληάς σταμάτησε κάθε προσπάθεια εκδήλωσης ευγνωμοσύνης και σπάζοντας την στιγμιαία σιωπή συνέχισε. "Θέλω να σας ενημερώσω ότι έχω σκοπό να τροποποιήσω το ανώτατο εκπαιδευτικό σύστημα γιά το καλό του βασιλείου. Γνωρίζω ότι πολλοί ανόητοι θνητοί θα αντιδράσουν έντονα, πάντοτε αντιδρούν σε κάθε αλλαγή άλλωστε. Εγώ όμως είμαι αποφασισμένος να προχωρήσω."
Αρκετές μέρες ήλιου περάσανε, οι κάτοικοι της Ντορμίρης ανελιπώς συναθροιζόντανε στις πλατείες και απολαμβάνανε τις ανέμελες συζητήσεις τους. Ήρθανε όμως και οι μέρες της βροχής. Οι σταγόνες του νερού γλύφανε τα τζάμια της αίθουσας της πανεπιστημιακής συγκλήτου και σαν δάκρυα κυλούσανε στο περβάζι, ο Δήμαρχος κοιτούσε τα κύμματα που σπάγανε με λύσσα επάνω στα τείχη της Ντορμίρης, θαρρείς σαν να θέλουνε να τα αλώσουνε. Η σύγκλητος μόλις του είχε ανακοινώσει την απόφασή της το πανεπιστήμιο να συγχωνευθεί με ένα άλλο και να μεταφερθεί μακρυά πέρα από τα κύμματα, γιά το καλό του βασιλείου. Ο Δήμαρχος περπάτησε στους γεμάτους με κίτρινα φύλλα δρόμους, τα κτίρια είχανε πάρει το γκρι χρώμα της πολυκαιρίας και της βροχής, στις πλατείες κυκλοφορούσανε λίγοι σκυθρωποί με σκούρα ρούχα ντυμένοι άνθρωποι. Στάθηκε πάνω στα τείχη και κοίταξε πέρα από τα κύμματα, "η πόλις εάλω" μουρμούρησε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου