Σήμερα δεν θα μιλήσω για το “Ανάλγητο Αθηνοκεντρικό Κράτος”, σήμερα δεν θα μιλήσω για τους αρχηγούς κομμάτων που συμμετείχαν στις κυβερνήσεις που κατέστρεψαν τη χώρα και τώρα αναγεννηθέντες ζητούν την ψήφο των Ελλήνων, σήμερα δεν θα μιλήσω για τους Επτανήσιους πολιτικούς που άφησαν τις κυβερνήσεις να απαξιώσουν τα Επτάνησα και αυτά να μην αναφέρονται ούτε στα βιβλία ιστορίας των σχολείων, σήμερα δεν θα μιλήσω για τους πολίτες που θα ψηφίσουν όλους τους παραπάνω. Σήμερα θα μιλήσω για τον εαυτό μου.
Σήμερα περπατούσα σε ένα δρόμο της Κέρκυρας με τον Σέρβο μετανάστη φίλο μου που μόλις είχε βγάλει το δόντι του. Κάποια στιγμή έξω από ένα κινέζικο προσπεράσαμε μία ηλικιωμένη κυρία η οποία μάταια κοιτούσε τα καλάθια καθώς από την εμφάνισή της φαινόταν ότι δεν είχε την δυνατότητα ούτε φαγητό να αγοράσει. “Περίμενε Γιάννη”, μου είπε ο φίλος μου και προχώρησε προς το μέρος της. “Πάρε γιαγιά”, και της πρότεινε το χέρι του που κρατούσε τα δύο από τα όλα και όλα οκτώ ευρώ που του είχαν απομείνει από το μεροκάματο. “Όχι μάτια”, απάντησε η κυρία. “Πάρτα γιαγιά γιατί έχω δουλειά και πρέπει να φύγω”. Η γιαγιά τα πήρε και τα έβαλε σιγά σιγά στην τσέπη. Εγώ παρακολουθούσα τη σκηνή με περιέργεια ακουμπώντας με το σακίδιο μου, που είχε μέσα ένα κινητό και ένα λάπτοπ που κόστιζαν σχεδόν τρεις χιλιάδες ευρώ, σε μία κολόνα του κτιρίου. “Αυτή η γιαγιά μένει σε ένα σπίτι που δεν έχει ούτε ηλεκτρικό”, μου λέει επιστρέφοντας ο φίλος μου. “Παλιά, όταν δούλευα στην πιτσαρία, της έδινε το αφεντικό καμία πίτσα να φάει, αλλά ξέρεις κοροϊδία που της έκανε;” συμπλήρωσε. Καθώς απομακρυνόμαστε θυμήθηκα μία ανοιξιάτικη όμορφη μέρα πριν από δύο χρόνια. Κατέβαινα από το Σαρόκο στο λιμάνι οδηγώντας το καμπριολέ αυτοκίνητό μου, ανοιχτό, ακούγοντας μουσική. Στα φανάρια του λιμανιού με πλησίασε ένας άνθρωπος, νέος, στηριζόταν σε πατερίτσα και ζητούσε λεφτά. Ένοιωσα άβολα, κοίταξα μακρυά από το κομμένο του πόδι και βυθίστηκα στις σκέψεις μου, ήμουνα τόσο άτυχος εκείνη την ημέρα, είχε κλατάρει το λάστιχο του Panda και πήγαινα με το Renault να το αντικαταστήσω. Όταν έφθασα στο ύψος της εισόδου του λιμανιού ένα συναίσθημα που ήταν κάτι ανάμεσα από ντροπή, φόβο και πανικό με χτύπησε σαν κεραυνός. Ντροπή γιαυτό που έκανα, φόβος για τη θεία δίκη και πανικός για το εάν θα μπορέσω να επανορθώσω. Γύρισα το αυτοκίνητο στο σημείο της επαιτείας νομίζοντας ότι με το συγχωροχάρτι των δέκα ευρώ θα ξεπλύνω την αμαρτία μου, αλλά ο επαίτης είχε εξαφανιστεί σαν από μηχανής θεός.
Στη ζωή μου στάθηκα τυχερός και θα πρέπει να ευγνωμονώ πολλούς θεούς και αγίους γιαυτό. Οι γονείς μου σε δύσκολες εποχές με στείλανε να σπουδάσω και να κάνω μεταπτυχιακά στο εξωτερικό, με συντήρησαν για έντεκα χρόνια στα πανεπιστήμια. Οι πρόγονοί μου, οι θείοι μου, οι γιαγιάδες μου, όλοι φρόντισαν το παιδί να τα έχει όλα, από αγάπη μέχρι και οικονομική εξασφάλιση. Και το παιδί σπούδασε, προσπάθησε να γίνει καλός άνθρωπος και μεγάλωσε. Τώρα κλεισμένος στον κόσμο μου, απασχολημένος με τα θέματά μου δεν έχω χρόνο ούτε τον Άργο, το σκύλο μου που μένει δεμένος στα σκαλιά του σπιτιού, να πάρω βόλτα.
Ποιος λοιπόν είμαι; Τι ακριβώς είμαι; Είμαι ο παρατηρητής της Οδύσσειας των γύρω μου; Είμαι το άτομο των αρχαίων Ελλήνων που όμως έχει υπερεκτιμήσει την αξία του και στρέφεται εσωτερικά παύοντας να δέχεται τα ερεθίσματα από τον γύρω κόσμο; Είμαι το εγωκεντρικό δημιούργημα που ότι συμβαίνει στον κόσμο το εκλαμβάνει πάντοτε σε σχέση με τον εαυτό του; Είμαι η παγκόσμια σταθερά; Είμαι το κέντρο του κόσμου; Είμαι ένας νεο-Έλληνας, απόγονος, όπως μου αρέσει να διατείνομαι, αυτών που δημιούργησαν την δημοκρατία, αυτών που ανέπτυξαν την σκέψη, την φιλοσοφία, που δημιούργησαν το θέατρο. Είμαι ένας άνθρωπος που λυπάται για τις συμφορές των χαρακτήρων της τραγωδίας, αλλά σαν θεατής δεν συμμετέχει, που παράλληλα όμως δεν αντιλαμβάνεται ότι και ο ίδιος αποτελεί χαρακτήρα του έργου. Είμαι ο άνθρωπος που παρατηρεί για χρόνια άλλους ανθρώπους να περνάνε μέσα από τις τρύπες του κοινωνικού ιστού στο βασίλειο της λήθης, είμαι ο άνθρωπος που βλέπει τον κοινωνικό ιστό να διαρρηγνύεται, τις τρύπες του να μεγαλώνουν και αδρανεί, είμαι ο άνθρωπος που νομίζει ότι κρατιέται γερά μέσα στον ιστό, αλλά δεν αντιλαμβάνεται ότι είναι αγκιστρωμένος μόνο στον εαυτό του. Είμαι ο άνθρωπος που ίσως κάποια μέρα βρεθεί να κοιτάζει τον ιστό από την πλευρά της λήθης διερωτώμενος για το πως έγινε αυτό. Αντίθετα ο φίλος μου ο Σέρβος που έχει ζήσει τον πόλεμο, τη φτώχεια και την πείνα δεν έχει ψευδαισθήσεις, γνωρίζει τον ρόλο του στη τραγωδία· δεν παρατηρεί μόνο και πονάει τους γύρω του, αλλά συμμετέχει, τους ακουμπάει, τους δίνει κουράγιο και από αυτό παίρνει και ο ίδιος δύναμη και έτσι όλοι μαζί μπορούν να σταθούν γερά.
Σήμερα μετά το συμβάν έξω από το κινέζικο, οδηγούσα το αυτοκίνητο και αναλογιζόμουν την γελοιότητα μου. Σκεφτόμουνα ότι ενώ ο φίλος μου, απόλυτα συγχρονισμένος με τα τεκταινόμενα και ευαίσθητος, βοηθούσε την άπορη, εγώ ήμουνα αναίσθητα απασχολημένος με το πως θα συγχρονίσω καλύτερα το iPhone με το Mac μου. Το χέρι που έδινε τα λίγα χρήματα στην γηραιά κυρία τράβηξε το καζανάκι και έστειλε τα πτυχία μου εκεί που τους αξίζει. Μέσα στις σκέψεις μου προσπέρασα το μαγαζί στο οποίο πηγαίναμε για μία δουλειά. Μα Γιάννη, που πας; λέει ο φίλος μου. Είσαι παιδί μου τελείως για πέταμα (άλλη ευνόητη λέξη χρησιμοποίησε). Έχεις χάσει τελείως την επαφή με την πραγματικότητα; Ναι, του λέω, είμαι για πέταμα.
