Μία φορά και ένα καιρό σε ένα μακρυνό τόπο κάποια νησιά ξεκινήσανε ένα ταξίδι από τις ομίχλες της μυθολογίας στο άγνωστο του μέλλοντος. Στην πορεία τους περάσανε μέσα από φουρτούνες, πολεμήσανε πειρατές και επίδοξους κατακτητές μέχρι που φθάσανε σε ένα πέλαγος γαλάζιο και γαλήνιο, εκεί αράξανε και ονομάσανε τον τόπο Ινσουλάρια. Τα καράβια της γυρνούσανε τον κόσμο, μερικοί λένε ότι πετούσανε στα σύννεφα χωρίς κουπιά και τιμόνια, και φέρνανε στα λιμάνια της εμπορεύματα, ανθρώπους και γνώσεις. Η Ινσουλάρια έγινε ένας τόπος ζηλευτός, τα τραγούδια των γυναικών που δουλεύανε στους αγρούς χαϊδεύανε τις πλαγιές των λόφων, οι νότες των οργάνων αντηχούσανε στα πλακόστρωτα δρομάκια των πολιτειών της, οι παλέττες των ζωγράφων της χρωματίζανε τις ζωές των ανθρώπων και το μελάνι έτρεχε σαν ένας ποταμός σοφίας.
Οι Ινσουλάριοι ήτανε πολύ περήφανοι γιά τον πολιτισμό τους, αλλά δεν ξεχάσανε τις ρίζες τους. Θυμόντανε με αγάπη τον μυθικό τόπο απ'όπου ξεκίνησε το ταξίδι τους και τους εκεί αδελφούς τους. Έτσι, όταν οι τελευταίοι προσπαθήσανε να πετάξουνε τα βαρβαρικά σπαθιά που κρεμόντανε γιά αιώνες πάνω από τα κεφάλια τους οι Ινσουλάριοι τους αγκαλιάσανε με τα γοργά καράβια τους. Μία όμορφη ανοιξιάτικη μέρα οι κάτοικοι της Ινσουλάρια γιορτάσανε με μεγάλη χαρά την κατάλυση της πολιτείας τους και την υπαγωγή της στο νεοσύστατο Βασίλειο των αδελφών τους. Τώρα θα μπορούσανε με τις γνώσεις τους, με τα σχολεία τους και με τον πολιτισμό τους να βοηθήσουνε τα αδέρφια τους και να φτιάξουνε όλοι μαζί το πιό ξακουστό Βασίλειο του κόσμου.
Ένα χρόνο μετά σήμανε συναγερμός στην Ινσουλάρια. Στόλοι καραβιών παρατεταγμένοι γύρω από τα πανύψηλα τείχη χτυπούσανε τις πολιτείες. Ενώ οι βόμβες κατέστρεφαν έναν, έναν τους ναούς του πολιτισμού, πανεπιστήμια, σχολές, σχολεία, οι κάτοικοι σαστισμένοι κοιτούσανε τους αδελφούς να χειρίζονται τα κανόνια και τις σημαίες του Βασιλείου να κυματίζουνε περήφανες στα κατάρτια από τις γαλέρες. Το βράδυ οι σκιές των μαθητών μπλεκόντανε μεταξύ τους σε μία ατέρμονη αναζήτηση του γιατί γύρω από τα φλεγόμενα κτίρια. Την επόμενη μέρα άλλοι - μαύρες φιγούρες - γυρίζανε στα σπίτια τους και άλλοι, που δεν αντέχανε τη δίψα της μάθησης, τρέχανε στα λιμάνια ψάχνοντας απεγνωσμένα γιά ένα καράβι που θα τους πάρει μακρυά. Ο Βασιληάς έβαλε ντόπιους επιτετραμένους του σε όλα τα νησιά, από τους χάρτες του Βασιλείου σβήστηκε το όνομα και η ιστορία της Ινσουλάρια, ήτανε ένας τόπος που δεν υπήρξε ποτέ, γιατί έτσι έπρεπε γιά το καλό του Βασιλείου. Και τα χρόνια περνούσανε και κάθε τόσο, καράβια του Βασιλείου φεύγανε από τα νησιά σαν σκιές της φωτιάς που πότε έκαιγε σε μία δημόσια υπηρεσία, πότε σε ένα σχολείο, πότε σε ένα λιμάνι, πότε σε ένα νοσοκομείο. Οι επιτετραμένοι εξηγούσανε στο λαό ότι όλα ήτανε γιά το καλό της πατρίδας.
Πέντε γενιές περάσανε μέχρι, με μεγάλη προσπάθεια, να καταφέρουνε οι Ινσουλάριοι να ξαναχτίσουνε στα καμένα ερείπια τους ναούς του πολιτισμού τους με πιό λαμπρό αυτόν του πανεπιστημίου τους. Καταφέρανε ακόμα και να ξαναβάλουνε το όνομα της Ινσουλάρια στο χάρτη του Βασιλείου. Περιχαρείς και εφησυχασμένοι από τους Βασιλικούς επιτετραμένους απολάμβαναν τις χαρές της ζωής στο ζηλευτό τους τόπο.
Ήτανε μία χειμωνιάτικη μέρα, ηλιόλουστη και ζεστή όταν μία παρέα φίλων καθόντανε πάνω από τα τείχη και κοιτώντας τη θάλασσα συζητούσε γιά την κατάντια του Βασιλείου. Τόπος χωρίς κουλτούρα, τόπος αυλοκολάκων και λωποδυτών λέγανε. Συζητούσανε πως ο πολιτισμός της Ινσουλάρια θα μπορούσε να είχε βοηθήσει ακόμη περισσότερο τους αδελφούς, εάν αυτοί τον είχαν αγκαλιάσει. Εκεί που μιλούσανε, στο βάθος του ορίζοντα διακρίνανε να πλησιάζει μία αρμάδα πολεμικών πλοίων του Βασιλείου. Κοιταχτήκανε έντρομοι και σκορπιστήκανε τρέχοντας σε όλες της γωνιές της πόλης. Κάθε παιδί, κάθε νέος, κάθε μεσήλικας και κάθε γέρος ειδοποιήθηκε και πήγε στα τείχη. Οι επιτετραμένοι του Βασιληά, τρέχανε στους δρόμους προσπαθώντας να καθησυχάσουνε το κόσμο, "μην ανησυχείτε, θα μιλήσουμε με τον Βασιληά, θα διμαρτυρηθούμε και όλα θα πάνε καλά". Ο κόσμος όμως πιασμένος χέρι - χέρι είχε σχηματίσει κλοιό πάνω στα τείχη της πόλης. Η πρώτη βόμβα, που πέταγε προς το πανεπιστήμιο, μόλις πέρασε πάνω από τον κλοιό εξαϋλώθηκε μέσα στην οργή πέντε γενεών ανθρώπων, το ίδιο και η δεύτερη και η τρίτη και η τέταρτη. Ο Βασιληάς έξαλλος έστειλε τους στρατιώτες του να σπάσουνε τον ανθρώπινο κλοιό, μάταια όμως αυτοί προσπαθούσανε να αναρριχηθούνε στα τείχη της πόλης, γιατί γλυστρούσανε πάνω σε στρώματα οργής πέντε γενεών ανθρώπων. Η φωνή των Ινσουλάριων, μία και στιβαρή, είπε στον Βασιληά "εμείς πιά θα κάνουμε κουμάντο στο τόπο μας", φούσκωσε τα πανιά των πλοίων του και τα έστειλε πέρα από τον ορίζοντα.
Η σημαία της Ινσουλάρια από τότε κυμάτιζε ισότιμη με του Βασιλείου στα κάστρα της, οι πόλεις πλουτιστήκανε με σχολές και σχολεία, τα λιμάνια της γεμίσανε με καράβια που πηγαίνανε και ερχόντανε στα πέρατα του κόσμου. Η σχέση των κατοίκων της με τα αδέλφια τους έγινε πραγματικά αδελφική, ήτανε πιά σχέση ίσου προς ίσο, το Βασίλειο ορθοπόδησε και τό ίδιο. Και όλα αυτά γίνανε γιατί οι Ινσουλάριοι, που ήτανε πνευματώδεις άνθρωποι, αντιληφθήκανε ότι η αυτοδιαχείριση ενός τόπου σε συνδυασμό με την καλλιέργεια της πολιτιστικής του διαφορετικότητας είναι πλούτος γιά το Βασίλειο, ενώ ο συγκεντρωτισμός και η πολιτιστική ισοπέδωση μπορεί να φέρει μόνο συμφορά.
